Uitsluitend Jan

Dit zag ik vanuit een trein in Utrecht. Het is niet goed te lezen, maar op dat bordje staat: Parkeren uitsluitend Jan van der Meulen. En daar staat dus een kleine groene auto geparkeerd.
Ja, en dan ga je malen.
Want als Jan Belangrijk is, zou hij nooit zo'n kleine auto rijden. (Dan moet de auto van mevrouw van der Meulen zijn. Omdat Jan in Maastricht op werkbezoek is, gaat Mevrouw eens lekker winkelen. Jan mag dan aardig verdienen, mevrouw vindt het toch altijd zonde om veel parkeergeld te betalen.)
Het kan natuurlijk ook zijn dat Jan Onbelangrijk is, maar slecht ter been. En dat hij na 40 trouwe dienstjaren eindelijk een parkeerplaatsje heeft gekregen, omdat het altijd een heel gesjouw was om hem op de werkplek te krijgen.
Of is dit autootje van een collega die denkt: ik zal die nuffige Jan eens krijgen!
Dat laatste lijkt me het meest voor de hand te liggen. Want altijd als je bordjes ziet met 'Verboden afval te dumpen', 'Geen honden laten poepen', of 'Geen grafiti op de ramen', dan zie je er respectievelijk een zak afval bij liggen of een hondendrol. Of er staat inderdaad een leus op de ruit gespoten. En altijd denk ik dan: zie je wel, dat bord staat daar niet voor niets.

Schaduwnotulen 1: de Agenda

De vergadering begon veelbelovend. We begonnen de Stukken te bespreken en dat ging behoorlijk goed. We praatten niet door elkaar heen, maar ieder sprak op zijn beurt, precies zoals het hoort. Toch ontstond er al snel een probleem. Na een dik uur hadden we volgens de agenda al klaar moeten zijn, maar we waren nog lang niet klaar. En dat is erg.
Voor een vergadering tenminste.
Tijdens vergaderingen moet je op tijd praten. Doe je dat niet, dan komt de Agenda in de verdrukking en dan kunnen niet alle Agendapunten meer aan bod komen. Dat is erg, want die Agendapunten staan er niet voor niets op. Ze zijn allemaal belangrijk. Dat is logisch, want als ze onbelangrijk waren, stonden ze er niet op. (Je moet natuurlijk geen Agenda's maken met onbelangrijke punten erop. Dit was de agenda, kijk maar. Het is niet niks.)
Die spanning, daar moet je dus tegen kunnen als vergaderaar. Je moet koelbloedig blijven doorvergaderen, ondanks alles.

Zo gemakkelijk

Soms, als ik naar buiten kijk, zie ik dit. En dan denk ik: verdorie, wat staat dat lelijke hotel in de weg. (Want ik moet echt goed naar links kijken wil ik dit zien.) Of ik denk: wat zijn mijn T-shirt krap. Of: ik heb het zo druk nu dat ik geen tijd heb om eens lekker te lezen of om mijn eigen gedachten te denken.
Ben ik nu verwend? Jullie mogen denken wat je wilt, ik ga niet in discussie. Maar geluk kun je niet afdwingen. Hetzelfde heb ik bij een tranentrekkende film: ik verbijt mijn tranen. Want die regisseur moet niet denken dat ik daar ga intrappen. Eerst een zielig verhaal ophangen en dan het personage laten doodgaan. Ik laat mij niet commanderen.

Hetzelfde geldt voor zo'n zonsopgang: ik vind het zó gemakkelijk.

Gave-huidstickers

Vroeger had een trein vertraging. Tegenwoordig 'komt hij over tien minuten binnen'. Een geestelijk gehandicapte (voorheen: een idioot) heet inmiddels 'een mens met een geestelijke handicap' of zelfs 'iemand met mogelijkheden'. Deze waren wel bekend. Maar nu zag ik een nieuwe. (Voor mij dan.) We gaan niet naar het ziekenhuis of de dokter, maar naar een gezondheidscentrum.

Ik bedoel maar.
En dit zijn geen pleisters maar gave-huidstickers.

(Noem mij maar geen Flopke meer, maar Succesje.)

Obligaat groen

Dit vind ik nu fascinerend. Dan heb je een parkeerplaats met in het midden een 'perkje'. Het is speciaal aangelegd, beplant en onderhouden.

En waarom?

Niet omdat het mooi is. Kijk dan toch eens!

Waarschijnlijk ligt het daar omdat er 'groen' moest zijn. Obligaat groen. Een soort van wat-zeuren-jullie-nu-over-lelijk-het-is-hier-toch-groen-groen. Dan kun je toch beter gewoon doorklinkeren? Kan er nog een extra auto parkeren ook.

Ik durf te wedden dat hierover heel wat is afvergaderd. Eerst over het idee. Daarna over de uitvoering. Uiteindelijk heeft iemand de opdracht gekregen dit te maken en diegene heeft dat nog gedaan ook.

Tot slot was er iemand die zei dat het goed was.

Hij heeft niet gezegd dat er iemand met een shovel moest komen om het perkje inclusief stenen randje weg te schuiven, ondertussen toegevend: 'Ok, ok, jongens, slecht idee inderdaad. Het ziet er niet uit.'

Nee, integendeel. Hij heeft gezegd: 'Zo ja. Dit was de bedoeling. Het is Goed zo.'

Maatregel 3: Peperdure stoel

En ik kocht een peperdure hippe stoel. Nu is het rare met zulke dure aankopen, dat ze eigenlijk niet goed mogelijk zijn. Want hoe weet je dat zo'n peperdure stoel goed zit? En dat was wat ik wilde. Het idee isdat ik als ik op winterse dagen met de verwarming belachelijk hoog, dikke boeken ga lezen en ik zal blijven zitten tot het lente wordt.

In een meubelwinkel ging ik even op deze stoel zitten en dan komt er altijd een verkoper naast je staan. Dat is zijn werk, maar toch krijg je altijd het gevoel dat hij wel wat beters te doen heeft. Dus stond ik snel weer op.

Hij leek me zo op het eerste gevoel goed te zitten, dus ik kocht hem.

Het duurde maanden voor de stoel bezorgd werd en in de tussentijd vroeg ik me af of hij echt zo goed zat. Omdat dezelfde stoel ook in een andere winkel stond, ben ik daar naar binnen gegaan om er nog even in te zitten. Al snel kwam er een verkoper naast me staan. Ook hij had wel wat beters te doen, maar hij bleef staan en gaf me informatie die ik niet nodig had, omdat ik alles al wist. Hij had ook nog eens een erg prettig sikje.

Zo zat ik daar een halve minuut. Ik zei dat hij prima zat en ik zag Hoop in zijn ogen gloeien. Ik durfde niet te bekennen dat ik de stoel al had gekocht, dat ik hem nog even wilde voelen, maar dat niet in die andere winkel durfde te doen, omdat ze daar dan rare dingen van mij zouden gaan denken.

Ik zei dat ik over de stoel nadacht, wat het geval was.

Toen ik wegliep, streek de verkoper door zijn prettige sikje en knikte me teleurgesteld gedag.

(Ik heb te weinig geld voor deze wereld.)

Maatregel 2: Peperdure jas

Vorig jaar liep ik de hele winter in een leuke jas, daar niet van, maar hij was te dun. Daarom had ik het voortdurend te koud. Dat is vervelend, zeker voor iemand met de neiging de kou vast te houden, terwijl mijn warmte me juist makkelijk ontglipt. Daarom heb ik dit jaar een veel te warme jas gekocht. Een jas met ganzenveren erin, zo'n dekbed met mouwen, maar dan wel een mooie. Ik zag hem hangen in een Peperdure Modezaak. Ze hebben er prachtige kleren, maar ik ga er eigenlijk zelden naar binnen en als ik dat wel doe, pas ik niets. Het is te duur voor mij.

Deze keer werd de nieuwe wintercollectie gepresenteerd, waarbij ze een glaasje wijn schonken, dus ik ging toch even kijken. Na een glaasje wijn zag ik De Jas, ik trok hem aan en toen was het te laat. Het is niet zomaar een dekbed met mouwen, maar een speciaal gevormd dekbed met mouwen. Bovendien had de verkoopster hem zelf ook.

Gister schijnt het koud geweest te zijn. Zelf heb ik geen flauw idee, want ik droeg De Jas. Ik vond het eerlijk gezegd een beetje te warm buiten. Maar dat hindert niets, ik heb het graag te warm, ik moet er alleen een beetje bij geholpen worden.

Maatregel 1: Geniet vrrdmme

Hier ging de zon voor het laatst onder deze zomer, toen ik nog net buiten kon zitten. Daarna was het afgelopen. Maar ooooh wat was die laatste zonsondergang mooi.

Ik doe echt mijn best om het mooi te vinden, die gele, rode en bruine blaadjes.

En als het straks weer gaat regenen - morgen is het zover, beloofde het weerbericht - wat zullen we dan lekker binnen zitten. Je moet er gewoon niet aan denken dat in andere landen de zon schijnt. Dat doet er namelijk helemaal niet toe.

Ik zal vrrdmmme genieten. Dat is één, gdskolrrr.

Dat zijn ook geen manieren

In de stad zag ik een indiaan tegen een prullenbak zitten met een kartonnen bordje in zijn hand. Ik las dat hij protesteerde tegen de stad Amersfoort, die bezig is de 3e wereldoorlog te ontketenen.
Dat zijn natuurlijk ook geen manieren, dat ben ik met hem eens. En dan zul je zien, dan gaat straks Apeldoorn nog meedoen en dan heb je de poppen pas echt aan het dansen.
Ik heb geen foto van hem genomen, want ik was hem net voorbij, toen ik me realiseerde dat ik iets belangwekkends was tegengekomen. En om dan terug te lopen, leek me geen goed idee. Ik wilde hem niet extra onrustig maken.

Kijk, dit is mijn citruspers. Het is Angela Merkel.

Ik vond hem aanvankelijk eigenlijk erg vrolijk. Zeker met een hoedje van een citroen- of sinaasappelschil op haar hoofd. Maar inmiddels vind ik het een beetje onaardig. Dus nu doe ik maar net of ik niet weet wie het is.

Ik bedoel maar: sommige dingen doe je niet.

Morsig cadeau

Heel zorgvuldig deed de verkoopster van de Bijenkorf aan een nieuwe medewerker voor hoe je een knuffel inpakt. Of om het preciezer te zeggen: hoe je een te grote knuffel toch nog in een te klein papier kunt krijgen. Het papier kreukte, het cadeau begon er steeds morsiger uit te zien.
Ze hield haar handen zo dat de jongen goed kon meekijken. Je zag hem denken en leren. Want eerst dacht hij dat hij een te klein papier had afgescheurd. Dat dacht de verkoopster ook. En ik was er al helemaal van overtuigd. Maar de verkoopster liet zien dat het wel degelijk mogelijk is, als je de dikke knuffel maar stevig op zijn buik drukt om hem kleiner te maken. Geduldig legde ze ondertussen uit wat ze aan het doen was.
Nu kon hij het de volgende keer ook.
Het cadeau hebben we aan het Opperwezen gegeven.
(Ik heb er alleen nog geen goeie foto van. En ook het Cadeau staat niet op de foto. Jullie zullen me dus maar gewoon moeten Geloven.)

De kracht van het niets

Deze bank lag vol kleren en nu is hij leeg. Niets voelt als zo weinig, maar het kan ook krachtig zijn, weet ik nu. Gister belde iemand om te zeggen dat hij iets niet kwam brengen, hoewel hij dat wel beloofd had en of het goed was dat hij later kwam.

Ik zei dat dat lastig was en of het echt vandaag niet kon. Hij had het beloofd, later zou ik er weer voor moeten thuisblijven, terwijl ik er nu toch op zat te wachten.

De ander zweeg.

Stilte.

Er kwam helemaal geen geluid meer door de telefoon.

Als hij argumenten had aangevoerd, had ik me ertegen kunnen verzetten. Had ik zijn argumenten kunnen weerleggen. Maar tegen niets was ik niet bestand.

Dom van me. Ik had zo stil moeten zijn, als mijn bankje leeg is.

Hoofd vol spinnenwebben

Zo ziet mijn boekenkast eruit. (Mijn bureau durf ik niet te laten zien, mijn bank vol kleren en mijn kast vol losse troep ook niet. Want dat is lelijke troep.)

Buitenstaanders zeggen: 'Dat vinden wij altijd zo bijzonder van jullie. Het lijkt zo'n troep, maar jullie kunnen alles altijd vinden.'

Dat klopt niet, want ik kan helemaal niets vinden.

Ik vind het zelf ook niet prettig. Sterker: als ik heb opgeruimd, dan klaart het ook op in mijn hoofd. (Misschien werkt het zelfs wel andersom: als ik niet kan opklaren in mijn hoofd, kan ik ook niet opruimen.)

Ooit zei een hoogleraar met een helder verstand tegen mij: jij hebt een hoofd vol spinnenwebben.

Hij heeft gelijk.

Ik weet ook nog iets anders: een paar spinnenwebben is niet erg, maar het moeten er niet te veel worden.

In een totaal opgeruimde omgeving voel ik mij ontheemd. Bij een beetje troep voel ik me behaaglijk. Maar het moet niet uit de hand lopen.

Vandaag ga ik de lelijke troep opruimen.

De cirkel is rond

Als je door de Nederlandse bossen loopt, zie je dat er steeds meer wandelroutes zijn uitgezet.

En dan komt het moment dat het allemaal weer zinloos wordt. Onlangs is dat punt bereikt.

Want waar je ook kijkt, overal, op alle kruispunten van alle paden wijzen pijltjes alle richtingen op. En daarmee belanden we weer in de situatie zoals die was voordat het eerste paaltje er stond. Toen kon je immers ook bij elk kruispunt alle kanten op.

Onze bossen zijn af en de cirkel is rond.

Ik weet het nog niet goed

Ach, jullie merken wel dat ik nog niet goed weet wat ik hier moet doen. Maar er ís wel iets, dat hoor ik. Ik bedoel, het zoemt in mijn achterhoofd. Ging het met mijn vorige blog niet precies hetzelfde?
Waarom is deze blog trouwens zwart?

Mijn voeten

Dit zie ik zelf. En nu zitten jullie helemaal in mijn hoofd. Mijn gedachtes wisten jullie al, nu kunnen jullie ook zien wat ik zie. Hoe kunnen jullie nu nog zeggen dat ik geheimen voor jullie heb?