Deze bank lag vol kleren en nu is hij leeg. Niets voelt als zo weinig, maar het kan ook krachtig zijn, weet ik nu. Gister belde iemand om te zeggen dat hij iets niet kwam brengen, hoewel hij dat wel beloofd had en of het goed was dat hij later kwam.
Ik zei dat dat lastig was en of het echt vandaag niet kon. Hij had het beloofd, later zou ik er weer voor moeten thuisblijven, terwijl ik er nu toch op zat te wachten.
De ander zweeg.
Stilte.
Er kwam helemaal geen geluid meer door de telefoon.
Als hij argumenten had aangevoerd, had ik me ertegen kunnen verzetten. Had ik zijn argumenten kunnen weerleggen. Maar tegen niets was ik niet bestand.
Dom van me. Ik had zo stil moeten zijn, als mijn bankje leeg is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten