Uitsluitend Jan

Dit zag ik vanuit een trein in Utrecht. Het is niet goed te lezen, maar op dat bordje staat: Parkeren uitsluitend Jan van der Meulen. En daar staat dus een kleine groene auto geparkeerd.
Ja, en dan ga je malen.
Want als Jan Belangrijk is, zou hij nooit zo'n kleine auto rijden. (Dan moet de auto van mevrouw van der Meulen zijn. Omdat Jan in Maastricht op werkbezoek is, gaat Mevrouw eens lekker winkelen. Jan mag dan aardig verdienen, mevrouw vindt het toch altijd zonde om veel parkeergeld te betalen.)
Het kan natuurlijk ook zijn dat Jan Onbelangrijk is, maar slecht ter been. En dat hij na 40 trouwe dienstjaren eindelijk een parkeerplaatsje heeft gekregen, omdat het altijd een heel gesjouw was om hem op de werkplek te krijgen.
Of is dit autootje van een collega die denkt: ik zal die nuffige Jan eens krijgen!
Dat laatste lijkt me het meest voor de hand te liggen. Want altijd als je bordjes ziet met 'Verboden afval te dumpen', 'Geen honden laten poepen', of 'Geen grafiti op de ramen', dan zie je er respectievelijk een zak afval bij liggen of een hondendrol. Of er staat inderdaad een leus op de ruit gespoten. En altijd denk ik dan: zie je wel, dat bord staat daar niet voor niets.

Schaduwnotulen 1: de Agenda

De vergadering begon veelbelovend. We begonnen de Stukken te bespreken en dat ging behoorlijk goed. We praatten niet door elkaar heen, maar ieder sprak op zijn beurt, precies zoals het hoort. Toch ontstond er al snel een probleem. Na een dik uur hadden we volgens de agenda al klaar moeten zijn, maar we waren nog lang niet klaar. En dat is erg.
Voor een vergadering tenminste.
Tijdens vergaderingen moet je op tijd praten. Doe je dat niet, dan komt de Agenda in de verdrukking en dan kunnen niet alle Agendapunten meer aan bod komen. Dat is erg, want die Agendapunten staan er niet voor niets op. Ze zijn allemaal belangrijk. Dat is logisch, want als ze onbelangrijk waren, stonden ze er niet op. (Je moet natuurlijk geen Agenda's maken met onbelangrijke punten erop. Dit was de agenda, kijk maar. Het is niet niks.)
Die spanning, daar moet je dus tegen kunnen als vergaderaar. Je moet koelbloedig blijven doorvergaderen, ondanks alles.

Zo gemakkelijk

Soms, als ik naar buiten kijk, zie ik dit. En dan denk ik: verdorie, wat staat dat lelijke hotel in de weg. (Want ik moet echt goed naar links kijken wil ik dit zien.) Of ik denk: wat zijn mijn T-shirt krap. Of: ik heb het zo druk nu dat ik geen tijd heb om eens lekker te lezen of om mijn eigen gedachten te denken.
Ben ik nu verwend? Jullie mogen denken wat je wilt, ik ga niet in discussie. Maar geluk kun je niet afdwingen. Hetzelfde heb ik bij een tranentrekkende film: ik verbijt mijn tranen. Want die regisseur moet niet denken dat ik daar ga intrappen. Eerst een zielig verhaal ophangen en dan het personage laten doodgaan. Ik laat mij niet commanderen.

Hetzelfde geldt voor zo'n zonsopgang: ik vind het zó gemakkelijk.

Gave-huidstickers

Vroeger had een trein vertraging. Tegenwoordig 'komt hij over tien minuten binnen'. Een geestelijk gehandicapte (voorheen: een idioot) heet inmiddels 'een mens met een geestelijke handicap' of zelfs 'iemand met mogelijkheden'. Deze waren wel bekend. Maar nu zag ik een nieuwe. (Voor mij dan.) We gaan niet naar het ziekenhuis of de dokter, maar naar een gezondheidscentrum.

Ik bedoel maar.
En dit zijn geen pleisters maar gave-huidstickers.

(Noem mij maar geen Flopke meer, maar Succesje.)